บทที่ 1 ตอนที่ 1

ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่เหยียบโลกทั้งใบเอาไว้ใต้กว่าเท้าได้อย่างง่ายดายเพียงแค่พลิกฝ่ามืออย่างเขา เอโดเกล การ์รัสโซ่ จะต้องมายืนอ้าปากค้างตะลึงตะลานกับความงดงามของสตรีหน้าไหนได้แบบที่กำลังทำอยู่ในขณะนี้

เรือนร่างอรชรในชุดราตรีสีทองอร่าม ขับผิวขาวนวลลออให้ผุดผาดสวยสะพรั่ง ดวงหน้านวลเนียนงามประดุจนางสวรรค์  เส้นผมสีดำสนิทถูกปลดปล่อยให้สยายพลิ้วไหวอยู่เคียงบ่าขาวเปลือย ทรวดทรงองค์เอวอ้อนแอ้นชวนสนิทเสน่หา นัยน์ตากลมโตทอประกายหวานอมเศร้าเมื่อสบประสานมายังเขา

เอโดเกลสาบานกับตัวเองได้เลยว่าเขาไม่เคยรู้สึกกระหายหิวเรื่องบนเตียงรุนแรงแบบนี้มาก่อนเลย ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาร้อนเป็นไฟ ตื่นตัวอย่างบ้าคลั่ง และรู้สึกอึดอัดทรมานเพียงแค่ได้พิศมองเพียงภายนอกไม่กี่อึดใจเช่นนี้

แต่ลียา... แม่สาวใช้เจ้าเล่ห์ทำได้ หล่อนทำให้เขาคลั่งได้เสมอ เพียงแค่ได้สบสายตา และหล่อนก็ขยันทำมันเสียทุกครั้งยามที่เขาโชคร้ายต้องมาเผชิญหน้ากับหล่อน ซึ่งครั้งนี้ก็เช่นกัน

ชายหนุ่มกัดฟัน ขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน เขาบอกตัวเองว่าลียาไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาควรจะแตะต้อง หล่อนไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นนางบำเรอชั่วข้ามคืนของเขาด้วยซ้ำ แต่ทำไมนะ ทำไมร่างกาย สมอง จิตวิญญาณมันถึงร่ำร้องอยากจะจับแม่นี่ฟัดมากมายแบบนี้

หล่อนใช้เวทมนตร์อะไรกับเขานะ หรือว่าหล่อนเป็นแม่มด ใช่... นั่นแหละถูกต้องที่สุด ลียาจะต้องเป็นนังแม่มดชั่วร้าย หล่อนร่ายเวทมนตร์เสน่หาใส่เขา และก็ใส่ผู้ชายทุกคนที่หล่อนต้องการจะครอบครอง เจ้าของความคิดกำมือหนาแน่น จากนั้นก็ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่ละสายตาจากร่างอรชรสมส่วนของยายแม่มดร้ายอย่างลียาได้สำเร็จ

“ถึงกับตะลึงเลยหรือเอดี้”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขบขันของเดนิเรล พี่ชายฝาแฝด ทำเอาเอโดเกลถึงกับหน้าแดงก่ำ เพราะถูกจี้ใจดำเต็ม ๆ แต่คนอย่างเขาปากแข็งเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วล่ะ เขามองหันไปมองร่างอรชรของลียาซ้ำอีกครั้ง จากนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

“พี่แดนก็รู้... ผู้หญิงของผมสวยกว่าแม่คนใช้นี่เป็นร้อย ๆ เท่า”

เดนิเรลไหวไหล่น้อย ๆ ขณะตวัดแขนโอบรอบเอวของดานีนภรรยาสุดที่รัก “นั่นมันก็ความคิดของนาย พี่ห้ามอะไรไม่ได้หรอก แต่ยังไงซะคืนนี้จะมีผู้ชายจำนวนไม่น้อยที่จะวิ่งเข้าใส่ลียา คุณว่าจริงไหมดานีน” หันไปถามภรรยาเสียงนุ่มนวล และดานีนก็สนับสนุนทันที

“แน่นอนค่ะคุณแดน คืนนี้ลียาสวยมาก”

เอโดเกลตวัดสายตามองลียาอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันตอบในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงที่สุด

“ก็งั้น ๆ แหละครับ”

“จริงหรือ เอดี้” เดนิเรลอมยิ้ม มองอย่างรู้ทัน แต่เจ้าน้องชายตัวแสบก็ยังยืนยันตามเดิม

“ครับ ผมไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหกนี่ครับ”

เอโดเกลไหวไหล่น้อย ๆ แสดงท่าทางไม่ไยดีอะไรกับแม่ผู้หญิงที่สวยงามปานนางฟ้าอย่างลียาออกมา เขาจะต้องไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ก็แค่สวย ก็แค่หุ่นดี ก็แค่น่าปรารถนา แค่นี้เอง เขาหาที่ไหนก็ได้ ชายหนุ่มพร่ำบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ ความหวงแหนที่มีต่อหญิงสาวที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ข้างกายของดานีนก็ยิ่งล้นยิ่งทะลัก บ้าชะมัด ทำไมเขาจะต้องรู้สึกบ้าบอแบบนี้ด้วยนะ ลียาก็แค่คนใช้ สาวใช้ต่ำต้อย แค่นั้นเอง แค่นั้นเองเอโดเกล!

“งั้นก็ตามใจ เอาล่ะ พี่ไปก่อนนะ งานเลี้ยงใกล้เริ่มแล้ว”

“ขอให้สนุกนะครับ”

“ขอบใจมาก ว่าแต่นายไม่เปลี่ยนใจไปด้วยกันแน่นะ” เดนิเรลอดไม่ได้ที่จะถามน้องชายซ้ำอีกครั้ง แต่เอโดเกลส่ายหน้ายืนยันคำเดิม

“ครับ ผมไม่ชอบงานเลี้ยง น่าเบื่อ ยิ่งอยู่ใกล้ ๆ กับผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดด้วยแล้ว ยิ่งเบื่อเข้าไปใหญ่”

ลียาสะอึก เพราะรู้ดีว่าเอโดเกลจงใจว่าตัวเอง แต่หล่อนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าซ่อนความขมขื่นเอาไว้ภายใน

“เกลียด? นายเกลียดใครกันเอดี้”

เอโดเกลไหวไหล่กว้างของตัวเองน้อย ๆ “ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แดนพาภรรยากับ... สาวใช้ส่วนตัวไปงานเลี้ยงเถอะครับ”

เดนิเรลพยักหน้ารับน้อย ๆ รั้งร่างอรชรของดานีนให้เดินตามออกไป ลียากำลังจะเดินตามทั้งคู่ออกไปเช่นกัน แต่น้ำเสียงกระด้างของเอโดเกลก็หยุดเท้าของหล่อนเอาไว้เสียก่อน หล่อนหยุดเดิน ตัวสั่นเทา เมื่อเจ้าของน้ำเสียงกระด้างลุกขึ้นยืนและเดินมาหยุดที่ด้านหลังของหล่อน

“คิดว่าแต่งตัวแบบนี้ แล้วจะอ่อยผู้ชายได้ทั้งงานหรือไง”

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่เลิกดูถูกหล่อน ในสมองของเอโดเกล หล่อนคือตัวเชื้อโรคที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเขี่ยมันทิ้ง น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้อดที่จะไหลซึมออกมาไม่ได้ หล่อนกัดปากแน่น และก็ไม่ยอมที่จะหันไปเผชิญหน้ากับผู้ชายจอมร้ายกาจอย่างเขา

“เงียบ... ที่เงียบนี่ก็เพราะสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงใช่ไหมล่ะ”

เขาเยาะหยันต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นอริ ซึ่งหล่อนก็ยังคงทนยืนนิ่งให้เขาทิ่มแทงด้วยคำพูดร้ายกาจอย่างไร้ทางต่อสู้

“คงคิดจะจับผู้ชายรวย ๆ ในงานนี้ให้ได้สักคน เพื่อที่จะถีบตัวเองให้พ้นจากคำว่า ‘สาวใช้’ ใช่ไหมล่ะ ผู้หญิงอย่างเธอมันก็ดีแต่ใช้เนื้อตัวแลกกับเงินทอง หึ! แพศยา สารเลวที่สุด”

น้ำตาที่เพียงแค่ซึมไหลทะลักออกมาอาบแก้มทันที มือบางรีบยกขึ้นเช็ด และบังคับตัวเองให้พูดออกไป

“ถ้า... คุณเอดี้... มีธุระกับดิฉันแค่นี้... ดิฉันขอตัวค่ะ”

“ทำไม?!”